Isflora (II)

«Isflora» vart første ishavsskute med tomannslugarar med elektrisk oppvarming, kunne Aftenposten fortelje då skuta var ny i 1948. Og ikkje nok med det, der var også radiotelefoni til tønna, som att på til hadde elektrisk oppvarming.

«Isflora» vart bestilt i mars 1946 for AS Isflora i Brandal. Den skulle erstatte den første «Isflora» som hadde forlist under krigen. I dei første åra etter krigen var det mangel på material, som med det meste anna etter krigen. Det skulle difor ta to år før skuta vart ferdig, men dei rakk selfangsten i 1948 på Newfoundland. Dei kom heim første året med 6133 sel til ein fangstverdi av kr. 324.755,-

Dei komande åra er skuta å finne på fangst ved Newfoundland og i Vesterisen. Dei driv også sildefiske utanom selfangsten. «Isflora» hadde ein noko «kubbete» baug, og måtte fleire gongar avbryte selfangsten for å gå heim med baugskade. På folkemunne i heimbygda Brandal gjekk den under namnet «brøsmehaudet».

I 1964 hamna skuta på tvangsauksjon og hamnar etter kvart på Vartdal med Elling Aarseth i 1966. Dei endrar namn til «Isflaamann», det same namnet som den første «Isflora» hadde då den vart kjøpt til Brandal og endra namn til «Isflora».

Dei nye eigarane ville ikkje bruke skuta til selfangst, og den vert no nedrigga til fiskebåt med kraftblokk ved Rolf Rekdals verft i Tomrefjorden.

10. juli 1968 ligg «Isflaamann» ved Fiskarstrand Verft då det bryt ut brann om bord. Den får store skadar i akterskipet og vert kondemnert i 1970 og sekt i Sulafjorden, lasta med skrapjarn og sand.