Polarbjørn (III)

POLARBJØRN. Eksisterte 1932-1994, med namnet Polarbjørn 1958-1974: Kryssarskrog av stål. Dette var eit heller gammalt fartøy då det fekk Polarbjørn-namnet i 1958. Fartøyet hadde namnet Brategg i tidsrommet 1932-1949. I den tida var skuta brukt som fiskebåt og i fraktfart. Under andre verdskrig var skuta mykje stasjonert i Lofoten. Derifrå var ho fleire turar gjennom dei danske belt og Kielerkanalen til Hamburg med fiskelast.

I den sørlege sommaren 1947/48 var skuta på leiting etter nye kvalfangstfelt i stillehavssektoren av Antarktis. Skipper på ekspedisjonen var Nils Larsen frå Sandefjord. Han hadde mykje røynsle frå kvalfangst i Antarktis.

I 1949 vart Brategg innkjøpt av Peter S. Brandal & Co AS i Brandal, utrusta som ishavsskute og gitt namnet Jopeter og fiskerimerkinga M 31 HD. I 1952 utstyrt med sterkare motor, ein Nohab på 1080 hk. I 1955 var skuta på ekspedisjonsoppdrag for danske styresmakter ved Nordaust-Grønland. Der miste skuta propellen og måtte forlatast innestengd i isen og til slutt erklært som tapt. Eitt år seinare vart skuta sensasjonelt funnen igjen i ein fjord på Nordaust-Grønland, slept heim, overdrega frå forsikringsselskapet til sin tidlegare eigar og reparert. I 1957 var fartøyet igjen på selfangst ved Newfoundland, som Jopeter, med nytt fiskerimerke M 88 HD, og med Henrik Marø som skipper.

I 1958 vart fartøyet overført til AS Polarbjørn og overtok det ledige Polarbjørn-namnet. På ein grønlandsekspedisjon sommaren 1958 miste fire personar livet i samband med ein ulmebrann i kollasten. I sesongane 1958/59 og 1959/60 var Polarbjørn to ekspedisjonsturar til Antarktis i samband med det internasjonale geofysiske året. På den siste antarktisekspedisjonen miste to mann livet: ein ved fall over bord – og ein annan i ein dynamitteksplosjon om bord. Etter dynamitteksplosjonen vart den omkomne gravlagd ved senking i havet sør for Bouvetøya.
Etter alle dei ekstraordinære hendingane var det fleire som rekna Polarbjørn som ein ulykkesbåt.

Seinare var Polarbjørn – saman med MS Polarhav frå same reiarlag – mykje brukt i transport i samband med utbygging av stasjon og flyplass på Jan Mayen. Henrik Marø var skipper på skuta det meste av tida ho bar Polarbjørn-namnet.

I 1975 vart skuta seld til Canada og bar i kanadisk eige i tur og orden namna Lady Johnson II, Beothic Endeavour og Arctic Trader. I 1994 sokk fartøyet i hamna i Sheet Harbour, Nova Scotia, under opplag i påvente av opphogging.