Etter ein tur til Newfoundland med M/S «Polarstar» som messegut/fangstmann på halv lut denne vinteren, hadde eg fått smaken på ishavslivet. Det nærma seg no sesongen for tur til Stredet etter sel og Håkjerring, og ein dag i slutten av mai gjekk min gode kamerat, Ernst Hovlid, og eg inn til skipper Martinus Brandal og spurte om plass.

Det er året 1920 i slutten av mars månad. Ishavsskutene i Brandal har arbeidt på spreng i fleire dagar med å gjere seg klar for Vesterisen og no har dei fleste av skutene stemd til havs. Berre ei av dei vart litt etter, men i dag er også ho ferdig og har kasta laust. – Tre støyt i fløyta og der sig ho ut med landet godt nedåt lasta av alt kolet og provianten dei må ha med seg på ein slik tur. Ei vakker skute med fine linjer og tynna, skinande kvit i mastetoppen.

”Å plukke opp dei siste fem av mannskapet frå ”Asbjørn”, mens ”Asbjørn” med sterk slagside og 10 grader skjering på propellen, kom sirklande på kollisjonskurs, var ikkje heilt enkelt”

Av Johannes Bjarne Alme